Acht intensieve dagen

Hi allemaal!

Daar ben ik dan... 8 dagen verstoken van alle communicatiemiddelen. Helemaal niet vervelend kan ik jullie vertellen!
Maar omdat we gisterenavond zijn teruggekeerd in Longyearbyen, begonnen alle apparaten weer te gonzen en te piepen.
Nu ingechecked in het hotel voor nog 1 nacht.

Daarom dus nu één groot verslag van de hele reis
Op de 18e kwamen alle 'geboekten' aan boord en leerden we elkaar even kennen door de handdruk. Een gemixed gezelschap uit vooral Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Australie, UK en Indonesie.
Ik krijg een kamer samen met een Duitse jongen uit Munchen. Zeer geschikte kerel.
De kamer echter is nondejeng klein! Je kunt er amper met z'n tweeen in staan. Maar goed, het is alleen slapen en ik lig voor de verandering eens een keer in het lage bed.

We varen s'avonds nog uit en we worden meteen op een prachtige zonsondergang getrakteerd met in de rug een opkomende VOLLE man. Het kon niet beter. De camera's klikken over heel de boot.

We varen de hele nacht door en gaan alleen maar noordwaarts, onderweg naar de bovenste top van Svalbard (Spitsbergen).
Al snel blijk Svalbard te bestaan uit ontelbare gletsjers. De een nog groter dan de ander. Maar helaas is oo de conclusie dat ze aan het slinken zijn, sommige zijn al jaren weg. Volgens de gids (Ronald) die ook wetenschappelijk onderzoeker is, blijkt het afnemen van de gletsjers al in 1850 ingezet te zijn.
Maar de gletsjer die we als eerste bezoeken is nog heeeel groot.
Maar we varen weer verder noordwaarts en gaan dan het hoekje rechts om en varen de ene fjord in en de andere uit. Alle tijd staat de bemanning met grote verrekijkers naar het land te turen of we wildlife kunnen zien en dan vooral ijsberen. Dat valt dus blijkbaar niet mee. Het is sowieso zeer karig gesteld met het wildlife zeker als ik het vergelijk met Antarctica waar je op ieder stuk land struikelt over de pinguins en zeehonden. Het meest opvallendst is vooral het mooie licht. En dat danken we aan een strak blauwe lucht en dus alleen maar zon. Deze staan we heel laag maar daardoor bijna een constante zonsondergang.
Soms zien we een baardrob en menig vogelsoorten.
De landingen gaan met Zodiac-boten die ons in groepjes van 8 naar de kanten brengt. Er gaan minimaal 2 tot 3 gewapende mensen mee. Dit is verplicht op heel Svalbard. Onze gidsen hebben allemaal vergunning voor de vuurwapens en mogen ook ijsberen doden. Dat klinkt dan even nonchalant maar het is alleen als er pure noodweer is. Mocht er echt een beer doodgeschoten moeten worden is onze trip meteen voorbij want dan moeten er van allerhande autoriteiten worden opgetrommeld incl de gouverneur.
Wat we vooral bezoeken zijn overblijfselen van menselijke aanwezigheid. Geen bevroren drol maar heuse bouwwerken. Alles van voor 1945 is cultureel erfgoed en mag niet aangeraakt worden. We treffen oa een weerstation van de Duitsers aan in 1942 gebouwd maar waar ook geschoten is en ontploffingen zijn geweest.
Verder treffen we ook Nederlands erfgoed aan uit de 17e en 18e eeuw, te maken met oa walvisvangst en wetenschappelijk onderzoek.

Op de 4e dag spot iemand een ijsbeer! Maar je moet haviksogen hebben om hem te zien. Hij ligt 40 meter hoog op de flank van een berg en ligt te slapen. Eerst dachten we dat ie dood was maar toen ik door een zeer sterke kijker keek zag ik dat ie zijn kop verlegde. Maar als je denkt dat er een witte handdoek ligt zou het kunnen.

In de avond worden er walrussen gezien op een stuk land dat Smeerenburg wordt genoemd (jaja, Nederlandse naam) Er liggen er wel 6 tot 8 bij elkaar te slapen. De camera's draaien overuren.
De volgende dag liggen de meeste er nog en we gaan dan ook aan land en maken super mooie foto's.
Op een andere plek fotograferen we de 'normale' zeehond die ook in een kolonie bij elkaar liggen.

De landingen die we doen worden s'morgen en s'middags gedaan. Maar die bestaan dan uit soms een klein stukje lopen maar soms ook uren sjouwen. Dit heeft op een gegeven moment toch mijn knie gekost. Dat wil zeggen dat ik de hele lange wandelingen (uiteindelijk waren er dat maar 2) niet meer deed. Gelukkig bleek dat ik niets gemist had, zeker qua het spotten van wildlife.

Iedere dag staan we met strak blauwe lucht op. We dachten allemaal dat dat misschien niet zo vreemd is. Nou, dat is niet zo. In het totaal hebben we alle dagen zon en amper tot geen bewolking gehad en dat komt eigenlijk nooit voor hier. Wat boffen we weer!

De laatste dag is uiteindelijk de meest bijzondere dag. We bezoeken een Russische kolenmijn die in de jaren '70 en '80 operationeel was. Dat was natuurlijk DE tijd van de Koude Oorlog. Een enorm complex lag voor onze deur toen we s'morgens wakker weren aan de kade. Alles is ruim 30 jaar gelden verlaten en alles is er zo bij blijven liggen. Alsof je een tijdmachine instapte die niet alleen de situatie van toen laat zien maar ook nog eens hoe toen de Russen leefden, ets waar we destijds niets van wisten. Volgens de gids Vladimir, in dienst van de Russische eigenaar, heeft de hele centrale nooit winstgevend gedraaid. Het was puur propaganda naar buiten om te laten zien hoe goed de Russen voor hun werknemers waren. Zo nu en dan mochten geselecteerde gezelschappen komen kijken.
Het rondlopen daar gaf een zeer vreemd maar ook bevoorrecht gevoel. Heb er een erg indrukwekkende fotoreportage kunnen maken.

Maar zo komt er aan iedere res een einde. Helaas maar 1 slapende ijsbeer gezien. Dat viel tegen... jaja da zal.. opeens komt Ronald de gids binnen: Een moeder met twee cubs! gespot, zojuist. Tijd genoeg om de camera's te pakken. En jawel, ook weer iets hoger vanaf de waterkant ligt een moeder met twee jong. VER WEG! klkkerdeklik! knippen maar! Maar de moeder spot ons schip al snel terwijl de kapitein toch zeeeer langzaam het stilletjes de plek benaderde. De moeder is opgestaan en is gaan lopen met de twee cubs in haar kielzog. Na 30 min was ze minstens een km verder. Maar gelukkig goed kunnen fotograferen. Mijn reis kon niet meer kapot. Kwam goed uit want om 20 uur legde we weer aan in Longyearbyen.

Al met een een prachtige reis in een van rijk historisch gebied wat ooit door de Nederlanders is ontdekt.
We zijn op 79,7 graden Noord geweest en daar komt niet iedereen. De echte Noordpool is dat niet zo heel ver meer.

Het schip was mooi maar wat mij betreft niet zo mooi als de bark Europa. de bemanning was werkelijk top, het ontbrak ons aan niets.
Nog een keer zo'n reis... ik zeg geen nee.

Bedankt dat jullie dit lange versla hebben willen lezen en de foto's volgen nog.

Houdoe
Peer